حکم کسی که روزۀ سال قبل را نگرفته و تا ماه رمضان آینده نیز قضا نکرده باشد، سه صورت دارد که ما با استفاده از دیدگاه های مراجع تقلید، به تفکیک به آن می پردازیم.

۱ - اگر به واسطۀ مرضى، روزه رمضان را نگیرد و مرض او تا رمضان سال بعد طول بکشد، قضاى روزه‏هایى را که نگرفته بر او واجب نیست و باید براى هر روز یک مدّ که تقریباً ده سیر (۷۵۰ گرم) است گندم یا جو و مانند اینها به فقیر بدهد.[۱]

۲ - اگر به واسطۀ عذر دیگرى؛ مثلًا براى مسافرت روزه نگرفته باشد و عذر او تا رمضان بعد باقى بماند، روزه‏هایى را که نگرفته باید قضا کند و احتیاط مستحب آن است که براى هر روز یک مد طعام هم به فقیر بدهد.

۳ - اگر در ماه رمضان به واسطۀ عذرى روزه نگیرد و بعد از رمضان عذر او برطرف شود و تا رمضان آینده عمداً قضاى روزه را نگیرد باید روزه را قضا کند و براى هر روز یک مد گندم یا جو و مانند اینها هم به فقیر بدهد.[۲]

 [۱]. توضیح المسائل (المحشى للإمام الخمینی)، ج‏۱، ص ۹۴۷، م ۱۷۰۳٫

[۲] . همان، م ۱۷۰۵٫